Afscheidsdienst 

Lucie Maria Dulfer - Luijendijk

Toespraak Gerard Dulfer

[ Up ] [ Opzet & liturgische woorden ] [ Overweging ] [ Gerard Dulfer ]

Lieve mensen,

Het was Lucie's wens dat we vandaag sober over haar zouden spreken. Die wens proberen we ten volle te honoreren. Maar ik ben opgegroeid in een familietraditie en een christelijke traditie waarin het vertellen van verhalen belangrijk is. Het houdt de herinnering en vooral ook de inspiratie levend.

Lucie vond het goed dat ik een kort woord zou spreken. Ook omdat wij hier vandaag SAMEN zijn. Mensen die haar, ons beiden, misschien slechts van één kant hebben gekend. Lucie had zeer veel kanten; het is onmogelijk om die nu allemaal te benoemen. Ik zal slechts kort schetsen hoe zij zich heeft kunnen ontwikkelen tot de vrouw, zoals u die allen hebt leren kennen.

Haar ouders, wijlen vader Piet Luijendijk en zijn (jonge) vrouw Jans Klapwijk - lieve Moeder, hier vandaag ook bij ons aanwezig - werden in 1932 door de Gereformeerde kerken als zendingsarbeiders uitgezonden naar het eiland Sumba in Oost Indonesië. Daar werd Lucie geboren. Zij was, en bleef, hun enige kind. Op Sumba groeide ze op, als zendingskind, midden in een niet-westerse cultuur. Daar kreeg zij later een pleegzus, Magda (Mada yang kekasih) - zondag in Nederland gearriveerd en hier vandaag ook met ons aanwezig, mede namens haar zoon Erto. Zij en Lucie groeiden samen op. Enkele jaren later bleef Lucie alleen in Nederland achter voor haar middelbare en universitaire opleiding. En zo leerde zij dus al vroeg zelfstandig te zijn.

Lucie koos - het zal u niet verbazen - voor een medische opleiding om later als tropenarts uitgezonden te kunnen worden. Ter voorbereiding daarop bezocht zij tijdens het studiejaar 1964-1965 een cursus zending-werelddiakonaat-ontwikkelingssamenwerking voor niet-theologische studenten op het Zendingscentrum in Baarn. Ik had mij als student natuurkunde ook voor die cursus aangemeld. Wij kwamen daar als volslagen onbekenden, onafhankelijk van elkaar, maar met een gelijksoortige motivatie om bij te dragen aan 'een meer leefbare wereld voor allen'.

Onze liefde en deze gezamenlijke motivatie hebben ons verdere leven bepaald en verrijkt. Een heel gelukkig leven, waar we in de afgelopen maanden samen dankbaar en blij op terug keken.

In de achterliggende maanden konden we gelukkig ook het contact blijven onderhouden met onze vele vrienden en vriendinnen, dichtbij en veraf; per post, email en telefoon. Lucie was erg dankbaar voor de vele herinneringen die opgehaald werden. Ze was diep geroerd door de vele blijken van dank, liefde en genegenheid die ze van u en andere vrienden en bekenden, ook in India en Indonesië, ontving. Zoals wij begin september, in onze laatste rondzendbrief, schreven voelden zij en ik ons - mede door die kontakten - 'omgeven door vele goede machten', in de diepe betekenis die Dietrich Bonhoeffer daaraan gaf.

U begrijpt mij nu als ik zeg dat wij - ook op deze dag - met nog veel meer mensen aanwezig zijn dan hier lijfelijk in deze kerkzaal te zien zijn. In gedachten zijn velen elders ook hier aanwezig, waaronder haar dierbare vrienden en vriendinnen in India en Indonesië. Velen hebben ons dat reeds per email of telefoon laten weten.

Mede om haar band met deze verre vrienden te symboliseren is de kist waarin zij ligt - overeenkomstig haar wens - bedekt met een puan, een traditionele omslagdoek, speciaal voor haar geweven door Pari, de echtgenote van Reverend Dinga, één van de predikanten van de Presbyterian Church in Noordoost India. De witte orchideeën symboliseren de verbondenheid die wij samen hadden, ze maakten ook deel uit van haar bruidsboeket, en symboliseren tevens onze verbondenheid met Indonesië.

Lucie is weggegaan, op reis. Maar het verhaal over haar gaat door.

Met mijn kleinzoon Bjorn sprak ik op haar sterfdag af dat we samen een klein boekje over Oma zouden maken; voor hem en zijn zusje Dewi. De tekeningen die zij voor Oma Lucie gemaakt hadden moesten daar ook in, vond hij.

Ik heb hem beloofd dat ik u (en anderen), zou  vragen om - zo mogelijk - ook iets van uw herinneringen op te schrijven. Dan kan het uitgebreide 'verhaal van Oma'  later door Bjorn en Dewi gelezen en verder verteld worden.

Lucie is weggegaan, maar ze blijft bij ons. Want zoals Rutger Kopland dichtte:

Weggaan kun je beschrijven als een soort blijven.

Niemand wacht want je bent er nog.

Niemand neemt afscheid want je gaat niet weg.

Gerard H. Dulfer

Amersfoort, 8 oktober 2002