Overweging van Ds Wybo Zoutman
aan de hand van Markus 7 : 31-37
Beste Gerard, mevrouw Luijendijk, Diederik, Anita, Bas,
Ida, Magda, kleinkinderen Bjorn en Dewi, verdere familie, vrienden en
collega�s van Lucie, beste gemeente,
Mensen
uit hun isolement halen, want mensen zijn geschapen om met en voor elkaar
te leven, mensen kunnen groeien aan elkaar en op die manier laten zij
God voelen, horen en zien. Dat is de reden waarom Lucie Dulfer ooit
over deze tekst een preek verzorgde. Het was in Noord Oost India in
de Presbyterian Church vijf jaar geleden en omdat Lucie�s hoop in die
preek zo voelbaar was, koos ik vanmiddag voor dezelfde tekst.
We
lazen net over een compleet geisoleerd mens. Hij verstaat de taal niet
en brengt waarschijnlijk alleen maar rauwe klanken voort. De meeste
mensen wenden zich verschrikt af. Alleen als hij werd gestreeld was
hij stil...maar dat gebeurde zelden. Iemand bracht deze mens bij Jezus.
Sensatie...de mensen stroomden toe, wat zou Jezus doen ? Nu...Jezus
neemt deze mens even apart en geeft hem persoonlijk aandacht. Hij zegt
nog niks, maar raakt hem aan op de plekken, waar het lichaam tekortschiet,
waar niemand aan durfde te komen. Jezus streelt hem. En dan spreekt
Jezus dat ene woord �effatha� �wordt geopend� en dan is deze mens weer
zoals hij bedoeld was, hij hoort en nog wonderlijker: hij klinkt betrouwbaar,
zijn woorden zijn goed. Hij laat direct horen wat Jezus hem had laten
voelen: in jou, met behulp van jou is God tastbaar, hoorbaar, zichtbaar.
Dat
was wat Lucie zo aansprak in deze tekst. Niks geen grote woorden over
God en mensen, niks geen brede uitweidingen, maar doen wat je doen kan.
Omdat wij kunnen groeien aan elkaar
is het onze taak, waar we dat kunnen, mensen uit hun isolement
te halen. En overal komen geisoleerde mensen voor. Ook en misschien
wel juist in onze op communicatie gerichte maatschappij. Het plantje
eenzaamheid blijkt goed te kunnen groeien in het donker. Maar laat het
licht zijn, open, bevrijding, laat er een weg zijn van mensen die op
weg zijn naar elkaar, zoiets liet Lucie voelen. Zij is geboren op Sumba.
Ze kwam als jong meisje voor de middelbare school naar Neder-land en
was al vroeg heel zelfstandig. Ze koos voor mensen, hier, maar �ongetwijfeld
ook beinvloed door haar ouders- keek ze vooral naar Azie en wat eerst
nog veel vrijwilligerswerk was werd later haar beroep: secretaris zending
of zending/wereld- diakonaat voor Indonesie en later Azie, met vooral
aandacht voor India. Wie haar in die tijd kende, haar verslagen las,
wist: hier werkt een nuchter en tegelijk betrokken vrouw, die heel vaak
tegen de wanhoop van de werkelijkheid in blijft hopen, die de geisoleerde
mensen ziet, vrouwen, kinderen, mensen van zogenaamd lage kasten, die
groot respect heeft voor de partnerkerken in India, die vrij is van
bevoogding en vooringenomenheid...en die doet wat ze doen kan. Van de
trits geloof, hoop en liefde waren hoop en liefde het beste ontwikkeld
en werd hoop in haar werk het meest beproefd. En ze was niet alleen
nuchter, ze was ook bescheiden. Het ging niet om haar, maar om die andere
kerken en mensen.
Jaren
geleden riep een mevrouw van de kindernevendienst die mij belde om te
vragen waar ik over preekte: �oh nee dominee, niet weer zo�n toververhaal,
ik kan Jezus niet elke zondag opnieuw kunstjes laten doen� Ik heb het
haar hopelijk kunnen uitleggen: dit is geen toverhaal, maar een bezinningsverhaal.
Zo ook preekte Lucie erover in India. Waar wij onze tong voor hebben
en onze oren en onze handen en nog heel veel meer ? Dat is om God te
loven en wij loven God door elkaar uit het isolement te halen en de
mogelijkheden te geven die Hij bedoeld heeft. En het staat er nog humoristisch
ook want Jezus gebood hun er geen ruchtbaarheid aan te geven, maar ja
hoe kan dat nou als je net weer kunt praten. En dat is dus de boodschap:
als je gaven hebt, een beetje oor, een beetje spraak, een beetje gevoeligheid,
zet het in....Het is niet veel, denkt u soms ? Denkt ieder mens soms,
dacht ook Lucie geregeld...wat stelt het voor ? En dan toch is er dat
moment van vreugde, dat moment in het seizoen, dat geheim, dat moment
dat je bedenkt: � Hij heeft alles wel gemaakt� Want elk klein beetje
is soms ook verrassend veel. Vandaar
het nu volgende door Lucie en Gerard gevraagde lied, want een
heel klein beetje mogelijkheden heeft soms grote gevolgen en een kleine
actie kan veelbetekenend zijn. Zo loven wij God. Amen.
|
