|
|
|
Heel veel dank voor alles wat er gezegd is en alle inspanning om
van deze ontmoeting iets goeds te maken. Ik wil onmiddellijk bekennen
dat ik hier liever niet stond. Vorig jaar heb ik een keer tegen Ad gezegd
dat ik voorlopig niet weg zou gaan, dan hoefde ik tenminste geen afscheid
te nemen. Maar Ad heeft zoals gewoonlijk daar wat op gevonden. Hij heeft
zich opgeofferd en bedacht dat hijzelf een jubileum vieren kon, nu kunnen
we dus samen hier staan.
Ad en ik hebben veel samen gedaan, zeker in het begin, toen we enkele
jaren samen op een kamer werkten. Met het uitzicht op het blik op het
parkeerterrein. Hij had toen al veel ervaring en ik nog niet. Ik heb
het altijd zeer op prijs gesteld dat hij mij nooit betutteld heeft,
maar me het gevoel gegeven dat ik het werk natuurlijk best kon. Ad deed
de grote zaken, met name die zaken die bestuurlijk inzicht vroegen en
ik gaf aandacht aan de kleinere dingen. Er zijn maar twee dingen waar
we het in al die jaren nooit over eens zijn geworden. Muziek , Ad heeft
veel op met orgelmuziek en vooral Bach, ik heb daar absoluut geen oren
voor. En we waren het zelden eens of er nog wel fondsen zijn voor de
nieuwe aanvragen die ik in zou willen dienen. Ad was daar altijd zeer
creatief en optimistisch in en ik wil dat altijd eerst zien.
15 jaar geleden kwam ik binnen via een positieve discriminatie. Wel
vrouw en geen theoloog.
Deze beide eigenschappen werkten niet erg positief in de relatie naar
kerkleiders toe, maar ze zijn er in India nu wel aan gewend, dus voor
Lin Tjeng kan het geen problemen opleveren. Het feit dat ik in India
als vrouw rondreisde gaf mij een groot voordeel in de relatie naar de
vrouwen, zowel in de kerk als daar buiten. Er moet daar nog heel veel
gebeuren om de positie van de vrouwen te verbeteren en ik heb geprobeerd
daar het mijne aan bij te dragen.
En wat is er nu verder gebeurd in deze 15 jaar? Er is op kantoor een
heleboel veranderd, maar in zuid India? Wellicht heb ik een aantal kleine
zaken kunnen bewerkstelligen en ik heb er natuurlijk zelf erg veel van
geleerd. Ik heb dagen, weken, maanden gelezen, ik voelde me verplicht
en heb ervan genoten. Met wel altijd het gevoel dat het werk nooit klaar
is.
Maar ik moet bekennen dat ook voor mij na 15 jaar een zekere gewenning
op gaat treden, ik heb al zoveel gezien, zoveel dorpen, vrouwen groepen,
kerken. Ik herinner me nog heel goed hoe geschokt ik was toen ik jaren
geleden Ad hoorde zeggen dat hij geen zin had om nog weer een paar dorpen
te bezoeken. Nu heb ik hetzelfde. Je moet oppassen want je kunt in dit
werk van je geloof vallen en ook heel erg cynisch worden.
En nu ik merk dat in de bus regelmatig jonge mensen voor me op willen
staan realiseer ik me te meer dat het heel goed is dat ik nu vertrek.
Bovendien kan ik het werk op kantoor en alle relaties in goede handen
achterlaten. En dat is het meest belangrijk, want uiteindelijk draait
alles om onze partners overzee.
|
