·Harriet Elsenaar stuurt in September 2002 aan Lucie een 'breiwerkje' gemaakt n.a.v. de tekst "Leven is breien met een dubbele draad - die van het heden en het verleden - nooit is iets voorbij." Denkende aan de tekst bedacht ze dat ze een breiwerk wilde maken waarin ze haar gedachten zou mee breien. Spontaan greep ze in de bak naast zich en begon een dunne draad te knippen, waarbij haar gedachten de vrije loop namen.

foto invoegen

"Het materiaal (fietsband) was zwart en doorleefd en paste in het geheel, maar ook dat was betrekkelijk. In Peröesény mocht ik weer ervaren dat als het donker om je heen is, de sterren het sterkst schitteren. Ook door het breisel zal het licht tussen de mazen door schijnen. Uit eigen ervaring wist ik dat het waar is. Het heden is dus niet alleen somber. Toch gleden mijn gedachten weer terug naar de chemo's en de hoop op enige stabiliteit in het ziekteproces, toen de draad opeens brak. Verbaasd realiseerde ik me dat de draad op het juiste moment knapte. Ik knoopte de draad weer aan elkaar en dacht: "toeval of niet, het gaat zoals het gaat." Een gedachte die vooral de laatste jaren bij me is opgekomen.

Iedere keer worden we er in het leven weer bij bepaald dat we niet alles in eigen hand hebben. Wat is 'aanvaarding' toch moeilijk.

Van het heden gleden mijn gedachten terug naar het verleden en zocht ik naar de draad die daarbij zou passen. Wat is er nou mooier dan een zilveren draad die het verleden symboliseert. Al het goede dat je tot stand hebt mogen brengen door gebruik te maken van je talenten die je meekreeg en dat, wat je als mens, voor anderen hebt mogen betekenen.

Voor mezelf denk ik hierbij aan de tijd van mijn scheiding met Aldert. Je luisterend oor. De rust en aandacht die je uitstraalde, terwijl het bij mij chaos was, zonder te oordelen en mij in mijn waarde latend. Het droeg bij om die moeilijke tijd goed door te komen. Het zijn momenten en zo zijn er meer, waar ik nog steeds met liefde en warmte aan terug denk.

Flarden van gedachten en herinneringen passeerden de revue. Wij samen met de tweeling op het strandje. Jij met die magere Siamese poes, waar je niet goed raad mee wist. Jij als babysitter van Brecht en Jet om mij een beetje lucht te geven. Talrijke herinneringen kamen langs vliegen, toen ik opeens besefte dat ik moest afhechten. Het 'gedachtenlapje' was klaar, want zo noemde ik het in gedachten. Ik besloot om er een kaart van te maken en het je te sturen. Ik zocht het juiste papier voor de omlijsting en dacht aan wit vanwege het contrast. Het leven zit immers vol contrasten. Zonder het een kan het ander niet bestaan; waarbij ik opeens aan de op handen zijnde bruiloft van Bastiaan en Ida moest denken. Zonder verdriet te kennen weet je ook niet wat blijdschap is. Opeens vond ik het allemaal heel moeilijk. Zo realistisch, zo'n afspiegeling van het leven.

Leven en dood - weer zo'n contrast - mijn gedachten dwaalden terug naar mijn laatste bezoekje aan jullie. We spraken er over of er leven na de dood zou zijn. Vastbesloten koos ik opeens voor handgeschept grijs papier als omlijsting van het gedachtenlapje. Na het heden en het verleden is het gebied erna grijs. Ik kan het niet invullen en ieder moet en mag dat voor zichzelf doen, met of zonder kleur.