Het stuur

Dit verhaal gaat over Missis Loesie. Want zo wordt je oma in India genoemd. Het gaat over India �n over je oma. Het is al lang geleden hoor. Het was in 1993. Missis Loesie was op reis door India. En ik mocht mee. Nou, dat vond ik wel leuk natuurlijk.

Overal wilden ze Missis Loesie wel even spreken. We gingen ook naar een school. Die was pas gebouwd. Ze hadden een hal gemaakt tussen de lokalen in. Daar konden de kinderen sporten. Dat vond de bisschop van de kerk belangrijk. En Missis Loesie had er voor gezorgd dat er uit Nederland genoeg geld was gekomen om de school te bouwen. Er was daarom een groot feest toen Missis Loesie kwam, en iedereen uit Nederland kreeg slingers van bloemen. En Missis Loesie maakte maar foto's. Niet van de bisschop en van al die andere grote meneren hoor, maar van de kinderen. Allemaal lachende en vrolijke kinderen.  En later hing ze die foto's in Nederland aan de muren van het kantoor.

Toen gingen we naar een andere stad. Dat was een heel eind rijden. We gingen met een taxi, een kleine India'se auto. Die taxi was van het merk Ambassador, zwart en rond van boven: een soort bolhoed op wielen. En die zitten niet gemakkelijk. Missis Loesie mocht voorin. Want zij had last van haar rug. Ik ging achterin. Het hotste en het klotste maar. De chauffeur reed soms weer hard en dan weer langzaam.

"Rijden ze hier altijd zo?", vroeg ik Missis Loesie.  Ze draaide zich om en vertelde: "Nee hoor. De vorige keer zat ik hier in net zo'n taxi, en die chauffeur reed veel wilder. Hij draaide en draaide maar aan zijn stuur. En toen ineens, toen hield hij alleen het stuur in zijn handen. Los!".

"En toen, wat gebeurde er toen?" vroeg ik.

"Nou toen zijn we gestopt, en heeft hij een ijzerdraadje gezocht en het stuur weer gemaakt. En toen zijn we weer verder gereden".

Met een brede grijns draaide Missis Loesie zich weer naar voren. Want daar had ik niet van terug, dat begrijp je.

Feye Duim