Heel lang geleden was het oorlog in Indonesi�. De Japanners hadden het land bezet en alle Nederlanders gevangen genomen.  Oma Lucie was toen nog klein, nog geen 5 jaar. Ze zat met haar moeder, Oma Luijendijk, gevangen in een kamp op het eiland Sulawesi.

's Avonds keken ze samen vaak naar de sterren aan de hemel. Op een avond zei Lucie: die sterren daar zijn vast vriendjes, want ze staan altijd bij elkaar.

Moeder Luijendijk had stiekem een Nederlands rood-wit-blauw vlaggetje gemaakt en dat in de loods waar ze sliepen tussen de bamboewand verstopt. Lucie vond dat vlaggetje natuurlijk heel mooi. Op een dag had ze - zonder dat Moeder Luijendijk het wist - het vlaggetje weg gepakt en mee naar de kleuterschool genomen. Toen ze samen met de andere kinderen van de kleuterschool ging wandelen liep ze met het vlaggetje te zwaaien. Dat was natuurlijk heel gevaarlijk. Als de Japanse bewakers dat zouden zien ... nou dan zwaaide er wat. Moeder Luijendijk was met een groep vrouwen het kampterrein aan het schoonmaken. Ze zag de kinderen van de kleuterschool lopen en schrok zich een hoedje. Daar liep Lucie met een rood-wit-blauw vlaggetje te zwaaien. Ze rende er naartoe, pakte het vlaggetje af en stopte het gauw weg. Dat liep gelukkig goed af.

Later, in 1945, toen de bevrijding kwam, mocht Lucie wel met het vlaggetje zwaaien. Daar is nog een mooie foto van bewaard gebleven.

Bevrijding 1945 (Sulawesi, Indonesie)

Herinneringen Moeder Luijendijk (6 november 2002)