Breukelen, 15 oktober 2002

Beste Gerard,

Zaterdagmorgen vroeg, ik was net aangekomen op Schiphol voor de reis naar Londen, kreeg ik een telefoontje van Tiny op mijn mobiel om door te geven dat Lucie was overleden. Een paar dagen daarvoor nog had ik Ad Mook gebeld om te informeren naar de laatste stand van zaken met betrekking tot de gezondheid/ziekte van Lucie. Ik begreep toen al dat het heel slecht ging. Ik was op reis naar de vergadering van de Council for World Mission en ik realiseerde me toen dat ik dus niet op de begrafenis aanwezig zou kunnen zijn. Ik vond en vindt dat natuurlijk heel erg spijtig. Ik was er heel graag bij geweest.

Ik weet nog toen ik bij jullie op bezoek was (begin september?), we hebben nog goed kunnen praten, het was eigenlijk gewoon een goed bezoek. Ik vond Lucie toen al wel erg veranderd, maar ik had toen nog steeds niet zo het gevoel en de belevenis dat het zo snel slecht zou gaan. Maar het frappeerde mij dat ze doen terloops aangaf (hoe we er op kwamen weet ik niet) dat ze niet verwachtte haar verjaardag nog te halen. Er ging een schok door me heen, en volgens mij ook door jou, toen ze dat zo met de haar welbekende nuchterheid aangaf. Onvoorstelbaar vond ik toen. Ze zei het heel nuchter, bijna feitelijk.

Zo ken ik Lucie het meest, als een nuchtere vrouw, maar uitermate betrokken en echt. Een vrouw met een warme uitstraling. Een merkwaardige combinatie eigenlijk van enerzijds nuchter en zakelijk, direct ook, en anderzijds kon ze ook betrokken, emotioneel reageren op iets dat haar na aan het hart lag. Ik vond Lucie een wijze vrouw. Ze kon iets op een hele duidelijke besliste toon aangeven, terwijl je dan meteen aanvoelde: daar is geen speld tussen te krijgen en het is ook niet verstandig dat zelfs maar te proberen ....

Ik heb het ook als een voorrecht beschouwd om gedurende een behoorlijk aantal jaren, samen met anderen, te functioneren in Azië verband. We deelden heel duidelijk de passie voor India. Ik heb dat van haar geërfd. En dat heeft weer zijn effect gehad op Ester (onze dochter: 6 maanden Chennai) en Marjolein (onze nicht, drie maanden Guntur bij CARDS). Met bepaalde mensen had Lucie een bijzondere band, bijvoorbeeld Bas en Gabrielle. Ook konden Lucie en Ad goed met elkaar overweg. Ze hielden elkaar in evenwicht.

Boven mijn bureau hangt een fotootje van het afscheidsdiner van de Azië sectie oude stijl (GKN). Lucie staan er ook op. Af en toe dwaalt mijn blik af naar die foto en denken ik aan haar.

Lucie heeft voor mij een wereld geopend (onder andere via het partner bezoek aan Nandyal), die voor mij dat op dat moment gesloten was, althans ver weg. Ik ben haar daar zeer dankbaar voor. Het heeft mijn beeld op dingen veranderd en me de stimulans gegeven om me verder in het vrijwilligerswerk op kerkelijk gebied te ontwikkelen. Ze heeft daarin absoluut een cruciale rol gespeeld.

Gerard, voor jou breekt er een hele moeilijke tijd aan. Je moet alleen verder. Alhoewel, gelukkig weet je je gedragen door je kinderen en vrienden. Ik wil je heel veel kracht en warmte toewensen in de komende zware periode. Je weet dat gedragen en geborgen bent in Gods hand.

Hans Hekkenberg.