 |
 |
 |
|||
|
|
Herinneringen aan Lucie Dulfer - Luijendijk |
|||||||
|
 |
Ans Juch-Kampherbeek |
| Ik realiseerde me, dat ik pas naar Emmen naar school ging, nadat ik eerst de Mulo in Hardenberg had doorlopen. Wij woonden in Heemse, waar mijn vader predikant was, waarschijnlijk ook een van onze aanknopingspunten, en gingen als kinderen alle vier eerst naar de Mulo in Hardenberg. Mijn broer ging daarna naar het Gymnasium in Almelo, mijn zussen naar een vervolgopleiding in Zwolle en toen ik aan de beurt was, was in Emmen een Christelijke H.B.S. opgericht. Ik kwam daar in de derde klas terecht, waar Lucie toen ook inzat. De reistijd kostte me ieder dag twee en een half uur, zodat ik Lucie alleen in de klas meemaakte en nooit na schooltijd. Alleen toen we voor het eindexamen zaten ben ik vanwege die lange reistijd een poosje bij de familie Berg in huis geweest, ook omdat Lucie en ik het goed met elkaar konden vinden. De kinderen Berg waren het huis al uit. Ik herinner me, dat ik wel eens meeging naar een Zendingsweekend en dat daar ook een keer Bernard Rotmensen, een klasgenoot, bij was. Hij was toen verliefd op Lucie en Lucie vond hem ook wel aardig. Of dat wat geworden is en hoe lang dat geduurd heeft weet ik niet meer. Bernard is later studentenpredikant geworden aan de V.U. Hij veranderde zijn naam in Rootmensen. Lucie was in de klas een rustig, onopvallend meisje. Ze was erg intelligent, vooral in de B vakken was ze heel erg goed. Lucie hielp me de maanden, dat ik bij haar in huis woonde, wel met natuurkunde, omdat ik dat een erg moeilijk vak vond. Lucie was zeker van zichzelf en ging haar eigen gang. Ze was nogal gesloten en ik denk, dat op die leeftijd het contact van vrienden en vriendinnen nog niet zo diepgaand was. Ze is ook met Nelleke Binnema bevriend geweest. Het gezin Binnema woonde niet ver bij haar vandaan. Ik weet, dat Lucie erg gewaardeerd werd bij Dokter en Mevrouw Berg. Ik heb niet gemerkt, dat Lucie haar ouders erg miste. Ze schreef veel met hen. Met name op haar vader was Lucie erg gesteld. Ik weet ook niet anders, dan dat Lucie medicijnen zou gaan studeren. Erg spectaculaire zaken zijn in die tijd niet voorgekomen. Ik herinner me ook nog wel logeerweekends bij haar ouders thuis in Laren. Haar vader is van 1960- 1963 zendingssecretaris geweest en verbleef toen in Nederland. Ook in Amsterdam, waar Lucie studeerde en ik op een gegeven ogenblik stage liep ontmoetten wij elkaar wel. Lucie was altijd gul in het geven van cadeaus met verjaardagen. Ik herinner me, dat ik een rode emaille pan van haar kreeg en later een zwart schaaltje met deksel. Ik heb daar lang gebruik van gemaakt omdat ik ook op kamers woonde. Later kreeg ik een lap katoen van haar uit Indonesië, omdat zij wist dat ik nogal veel naaide. Onze relatie, hoewel niet diepgaand, bleef goed als we elkaar weer eens ontmoetten, bv. in Kampen, waar Harry 20 jaar docent is geweest. Ik denk ook omdat we allebei trouw waren, een goede karakter eigenschap vind ik zelf. Als we elkaar weer zagen vond ik het altijd heel plezierig met haar in gesprek te gaan. Ik weet ook, dat zij eens in Pakistan is geweest in Dar ul Hikmat, een project van de Zending en dat we daarover spraken. Een vriendin van mij is daar namelijk al 6 jaar directeur van een Scholenproject en ik ben daar inmiddels ook twee keer geweest en zou met een vriendin nu op 23 februari weer gaan. We durven het echter niet aan vanwege de oorlogsdreiging in Irak. Ik vind het heel jammer, vooral voor mijn vriendin, omdat zij door alle toestanden weinig bezoek ontvangt uit Nederland. Wageningen, 4 februari 2003.
|
|